Blog

W pierwszych miesiącach życia dziecięce „wrota przywiązania” stoją otworem. Osoby wrażliwie troszczące się o dziecko w tej delikatnej fazie stają się głównymi figurami przywiązania – czyli osobistymi faworytami niemowlęcia. Zazwyczaj są to matka i ojciec. 

W naszej pracy wciąż obserwujemy to samo: rodzice, którzy zdecydowali się na wychowywanie dziecka w sposób zorientowany na więzi i potrzeby, mają skłonności do stawiania sobie nadmiernych wymagań w kwestii własnej dostępności i wrażliwości. Dręczą ich troski, że na co dzień zachowują się niewystarczająco dobrze lub że coś robią źle. Jeśli codzienne interakcje z dzieckiem nie przebiegają idealnie, rodzą się lęki: „A co, jeśli właśnie szkodzę swojemu dziecku? Czy teraz będzie miało traumę?”.

Większość dorosłych posługuje się nożem, ogniem, wiertarką, mikserem, wchodzi na drabiny, przechodzi przez strumyk po kamieniach. Dzieci zaś staramy się chronić przed potencjalnym niebezpieczeństwem. Tylko czy te ograniczenia nie spowodują większego zagrożenia w przyszłości? Jednocześnie mogą one wywołać poczucie braku gotowości do pewnych czynności i utrudnić kontakt z innymi dziećmi (np. w sytuacji, gdy bawią się one na drzewach, a my na to nie pozwalamy).