Blog

Dyscypliną nie jest karanie i korekcja zachowań. Jest nią wyznaczanie rodzinnych wartości. Za każdym razem, gdy dyscyplinujemy dzieci, jasność co do wartości, które chcemy pielęgnować w naszej rodzinie pomoże nam poczuć trwały grunt pod nogami. Kiedy mówimy: „W naszej rodzinie w ten sposób się do siebie nie odzywamy”, pomagamy dzieciom się ugruntować. Robimy bowiem dwie rzeczy naraz: po pierwsze, nadajemy kierunek, a nic nie orientuje lepiej niż jasno zadeklarowana, autentyczna wartość. Po drugie, tworzymy filar wartości rodzinnych, do którego dzieci mogą się odnosić. Wyjaśniamy im, czego nasza rodzina nie robi i czym nie jest.

Kiedy rozmawia się ze starszymi ludźmi, człowiek ma wrażenie, że w ich czasach wychowanie dziecka po prostu „następowało”, że rodzicielstwo opierało się bardziej na intuicji i działaniu niż na świadomym myśleniu i planowaniu. Rodzice nie przyglądali się faktom ani niczego nie zgadywali, bo pewność tego, co robili, była zakorzeniona w tradycjach. Wychowywali swoje dzieci tak, jak sami byli wychowywani – na dobre i na złe.

Jednym z przejawów nastoletniego dystansowania się od rodziców i budowania własnej odrębności jest ograniczanie dostępu do swojego świata oraz dbanie o prywatność. Kiedy byli dziećmi, wiedzieliśmy o nich wszystko, a drzwi do ich świata oraz pokoju stały dla nas otworem. Teraz coraz częściej widzimy je zamknięte, w pewnym momencie pojawia się na nich kartka: „Nie wchodzić bez pukania”, a my jesteśmy upominani, gdy tylko nam się to nawykowo zdarzy. Nastolatek znika ze wspólnej domowej przestrzeni czy dzielonego z nami czasu, coraz częściej zaczyna go spędzać w swoim pokoju, zajęty własnymi sprawami, do których nas nie zaprasza ani którymi się z nami nie dzieli.