„Ostatni dżem babci” to książka, w której temat śmierci przeplata się z życiem. Bo kiedy tracimy kogoś bliskiego, to choć na moment czas się zatrzymuje, to jednocześnie biegnie dalej. Babcia, która była ważną częścią dziecięcego świata powoli umiera, a bohater oswaja się z tym będąc przy niej, ale też oddając się temu, co jest najlepszym lekarstwem dla dziecięcej duszy – zabawie. Bawi się po staremu – na podwórku, z kolegami, w bazie stworzonej z fotela i stolika bez nogi, których ktoś się pozbył. Słów tutaj jest niewiele i to jest doskonałe. Smutek i żałoba nie zawsze potrzebują przegadania. Potrzebują spowolnienia, nienachalnej obecności, trwania w codzienności i oddania utracie właśnie tyle czasu, ile ona potrzebuje. Pytajmy dzieci, czego potrzebują, dajmy im prawo do łez, samotności i żalu, a także złości. Nie obwiniajmy, gdy reagują inaczej, gdy trudne emocje mieszają się z radością i chęcią przyjemnego spędzania czasu. W związku w tym, że tej książce Alicja Dyrda napisała akurat tyle, ile trzeba, czyli mało, szczególnie ważną część przekazu niesie tutaj obraz. A ilustracje Oli Woldańskiej-Płocińskiej wyśmienicie tworzą ciemną, spokojną i bezpieczną atmosferę.

„Ostatni dżem babci” to książka oswajający temat straty bliskiej osoby, w tym wypadku chorującej babci. Chłopiec wspomina jaka była babcia jak jeszcze była zdrowa, opowiada o swoich emocjach jakie odczuwa teraz. Mówi również o swojej mamie i jej przeżyciach i o tym, że wie że niedługo będą się z babcią żegnać. Jednak chce dla niej zrobić jeszcze coś ważnego. Zrobił dla niej w słoiku dżem na niby. To wzruszająca książka, która w delikatny sposób porusza temat śmierci. Format kwadratowy, twarda oprawa i ładne ilustracje.